Annedieke Kuchler

Social media vormen soms een ramp en zijn aan de andere kant een leerschool. Dagelijks stromen onze tijdlijnen vol en die verklappen veel over degenen die dat posten. Hun persoonlijk inspiraties en frustraties. Lang heb ik me afgevraagd hoe het toch komt dat politiek links, nadat ze jarenlang allerlei geloofsgroepen bestreden hadden, het mohammedaanse geloof en vooral de aanhangers ervan, zo in hun armen sloten. Behalve allerlei politieke en maatschappelijke veranderingen in de afgelopen decennia, ligt daar ook een psychologisch

Jaren geleden was er een titanenstrijd binnen de Partij voor de Dieren tussen Marianne Thieme (destijds partijleider) en Esther Ouwehand (huidig partijleider) Uiteindelijk trok die laatste aan het langste eind. Een goed ingevoerde persoon binnen die partij vertelde me dat dit geen goede ontwikkeling was. Ik vond Thieme altijd een beetje religiedwaas, ondanks haar uitstekende ideeën en Ouwehand leek me een waardige, nuchtere opvolger. Mijn hete bron voorspelde gedonder en een totaal andere koers. Mijn stem, mijn klomp Goed zijn

Elke godsdienst is een religie, maar niet iedere religie is een godsdienst. Een godsdienst is een levensbeschouwing die uitgaat van het bestaan van één of meer goden. Een religie is een levensbeschouwing die de mens in verbinding ziet met iets van het ‘hogere’. Het humanisme is geen godsdienst of religie, maar een levensbeschouwing die de menselijke waardigheid centraal stelt. Zo niet de islam, die ik vanaf heden geen religie of godsdienst meer noem. Daar zijn diverse redenen voor en ook

In de vredesbewegingen, de "goede doelen", de vluchtelingen- en mensenrechtenorganisaties miechelt het van de kerkverlaters. Boomers met idealen die ze destijds niet terug zagen in het katholicisme en protestantisme, waarmee ze thuis opgevoed waren. Het fanatisme ervan namen ze wel mee. Ze speelden belangrijke rollen in de jaren ’70 en ’80. Hun idealisme was in aanvang best puur. Maar op den duur waren ze niet alleen goed voor hun goede doelen (natuur, mensenrechten, vredesactvisten), maar ook voor zichzelf. Op ’t

Nog nimmer in mijn jeugdige boomerbestaan ervoer ik zoveel mensen met haat. We kunnen het heel eufemistisch polarisatie, tweespalt of verdeeldheid noemen, maar het eenogige fanatisme spat van mensen af. Daarbij zijn de mogelijkheden om die haat te spuien enorm uitgebreid in de afgelopen 25 jaar. Sociale media zijn de rondpompmachines geworden. Eerst in tijden van corona-angsten, nu in tijden van het strijden der volkeren. Wat dat betreft zijn we eerder terug gevallen in onze beschaving en verlichting dan vooruit

Lang was het heel duidelijk in de politiek. Links was progressief, rechts was conservatief. Bijna iedereen van mijn generatie was dus links, stemde links en vond dus de sociale gedachte erg belangrijk. Uiteraard waren er wel gastjes van de VVD, maar die werden toch door de meesten gezien als niet-sociale koorballen. Met name de christelijk kerken kregen volop kritiek. Op TV kon je gerust over ‘christenhonden’ spreken of de paus (Popie Jopie) belachelijk maken. Want de kerk was nog steeds

In de jaren zeventig was er de RAF in Duitsland. Dat begon zo lief met idealisten die rond de kerstdagen flyers uitdeelden bij de warenhuizen. Om ouders en grootouders op te roepen vooral geen kerstcadeaus voor hun kinderen te kopen, waarmee je oorlogje kon spelen. Geen plastic zwaarden, speelgoedtanks of klapperpistooltjes. Een aantal jaren verder waren deze idealisten geradicaliseerd tot terroristen. De Baader-Meinhofgroep (zoals de RAF ook wel genoemd werd) werd door de PLO (ja die van Yasser Arafath, van

Heel veel slachtoffers van seksueel geweld deden en doen geen aangifte ervan en houden er (zelfs in eigen privé kring) hun mond over dicht. Soms decennialang. De belangrijkste reden daarvoor zijn schaamte- & schuldgevoelens. In plaats van die bij de dader te leggen. "Omgedraaide schuld" noem ik het. Het is een verlammend trekje dat in de natuur alleen bij mensen voorkomt. De afgelopen week stond bol van omgedraaide schuldgevoelens. Of misplaatste (letterlijk genomen) schaamtegevoelens. Maccabi-hooligans zijn net echte hooligans. Strontvervelend,

Bij Nieuwsuur aan tafel zit een man van de politieke partij DENK. Hij zegt dat we jodenhaat en moslimhaat op dezelfde wijze moeten behandelen. Namelijk: niet tolereren. Maar juist dat woord "tolereren" is de crux. En dat weet de DENK-meneer ook wel. Moslims, en zeker de groeiende groep rellende Marokkaanse jongeren zijn zelf helemaal niet tolerant. Het geweld tegen LHBTQ+ers groeit met de week. Dat komt voor 90% (en dan ben ik nog voorzichtig) uit die kringen. Gisteravond, de 11e

Er viel een kwartje bij mij toen ik in de media (ook de sociale) de een na de ander tegenkwam die mopperde op politici die het over de gewone, hardwerkende Nederlanders hadden. De groep in ons land die beschuldigd wordt van het groot maken van de PVV en dus van racisme. Daar moet even een stukje persoonlijke geschiedenis bij. Ik ben geboren in Kerkrade, een plaats die mensen van 40+ zullen herkennen als zijnde ‘in de mijnstreek’. Mijn ouders kwamen