In Nederland werd het dragen van de jodenster op 2 mei 1942 verplicht gesteld aan personen die volgens de naziwetgeving als joods werden aangemerkt. Een paar dagen eerder, op 29 april 1942, was de verplichtstelling in de avondkranten bekendgemaakt.
De nazi’s waren van ‘ordnung muss sein’ en hadden voor al hun vijanden een merkteken bedacht. Die waren driehoeken. De roze driehoek werd in concentratiekampen gedragen door homo’s, de rode door politieke gevangenen, dit waren o.a. communisten en de bruine aan roma. Een gele en een zwarte driehoek omgekeerd over elkaar heen gelegd werd een zwart-gele ster, het nazi-symbool voor ‘Arische rasbevuilers’. Twee gele driehoeken over elkaar heen gelegd werd zodoende het teken voor de joden. Een ster met 6 punten, een zogenaamd hexagram. De zogenaamde Davidsster (Magen David) was reeds een bekend symbool voor het jodendom.
Wel zelf betalen
Op het niet-dragen van de gele ster stond in WOII een straf van ten hoogste zes maanden hechtenis of een geldboete van ten hoogste duizend gulden, of beide. Een ster kostte 4 cent, door de drager zelf te betalen, en per vier sterren moest een distributiebon (’textielpunt’) worden ingeleverd. In totaal werden in ons land 569.355 sterren geproduceerd.
De verplichting gold voor Joden boven de leeftijd van zes jaar in bijna het gehele door de nazi’s bezette Europa, met uitzondering van Noorwegen, Denemarken en Vichy-Frankrijk. Het kenteken bestond uit een zwart getekende ster op gele stof ter grootte van een handpalm met de tekst (in de landstaal) ‘Jood’. De ster diende om Joden al op straat te identificeren, evenals het stempel met de letter J in hun persoonsbewijs. De ster moest zichtbaar en vast opgenaaid op de linkerkant ter borsthoogte van het kledingstuk gedragen worden.
De nazi’s maakten het dragen in Polen al verplicht vanaf 23 november 1939. Vanaf 19 september 1941 moesten alle Joden vanaf 6 jaar oud in het gehele Duitse Rijk de ster dragen, op grond van de Polizeiverordnung über die Kennzeichnung der Juden. De verordening van 1 september 1941 werd van kracht op 19 september 1941.
De Middeleeuwen
Helemaal nieuw was het ‘merken’ van Joodse mensen niet. In Europa werd tijdens het Vierde Lateraans Concilie onder paus Innocentius III van 1215 bepaald dat Joden onderscheidende kleding moesten dragen. De invulling daarvan werd aan de lokale autoriteiten overgelaten. Niet overal werd dit direct nageleefd, maar in de veertig jaar daarna werd het standpunt 29 maal herhaald door pausen en concilies. Dit had een duidelijk effect en al in 1218 werd door Hendrik III van Engeland bepaald dat Joden een teken moesten dragen, terwijl zij van Frederik II op Sicilië vanaf 1221 een blauw teken moesten dragen.
Ook in de rest van Europa werden dergelijke maatregelen afgekondigd en in 1270 werd in het Heilige Roomse Rijk de Jodenhoed (een geel, kegelvormig, belachelijkmakend hoofddeksel) verplicht gesteld. Na verloop van tijd was het niet alleen een herkenningsteken, maar ook een teken van minderwaardigheid. Het geel dat al door de islamieten werd gebruikt voor de Joden – christenen moesten in het islamitische systeem blauw dragen en Samaritanen rood – werd daarbij de dominante kleur.
Een uitzondering was de Republiek, waar in 1619 werd bepaald dat Joden geen onderscheidende tekenen meer hoefden te dragen, wat overigens niet betekende dat er geen beperkende maatregelen waren. De verlichting bracht langzaam een verandering teweeg. Zo kondigde keizer Jozef II in 1781 met het Patent van Tolerantie godsdienstvrijheid af in het Heilige Roomse Rijk en schaften veel andere Europese staten rond die tijd eveneens de tekens af, waarbij vooral de verspreiding van de Franse revolutie- (vrijheid, gelijkheid & broederschap) bij het verlenen van gelijke burgerrechten een rol speelde.
Gooi de zio’s in de gracht!
Inmiddels is de term Zionist in zwang. Aanvankelijk om aan te geven dat de Pro Palestina-strijders geen antisemieten zijn, doch slechts antizionisten. Nu betekent zionisme niets anders dan het streven naar een staat voor de Joden. Hetzelfde streven als Koerden, Armeniers…….De term zionisme is afgeleid van de berg Zion (ook wel gespeld als Sion) in Jeruzalem. In de loop van duizenden jaren werd de naam Zion eerst synoniem voor Jeruzalem en later voor heel Israel. Zionist is het nieuwe scheldwoord van de Israel-bashers.
Bij een Pro-Palestina-Optocht in maart in Amsterdam, werd de meute middels de volgende tekst opgezweept: “Een, twee, drie, vier: van de zee tot de rivier. Vijf, zes, zeven, acht: gooi de zio’s in de gracht! Daar kunnen hooligans nog een puntje aan zuigen.
Echter: Israeli’s, Joden buiten Israel en Israel-minded personen doen met de gemeen bedoelde term nu exact hetzelfde als de overlevende Joden deden met de ster. In 1948 bij het officieel uitroepen van de staat werd het het symbool en de vlag van het land.
Zionists in Music
Het zogenoemde Palestine Poster Project verspreidt op dit moment posters met daarop namen en gezichten van artiesten die volgens hen te vriendelijk zijn met of over Israel. Het woord ZIONIST groot over hun voorhoofden geplaatst als beschuldigend merkteken. Zowel op Instagram als op X hebben ze een pagina die ‘Zionists in Music’ heet. Hun motto: ‘In de schijnwerper: onbeschofte zionisten in de muziekindustrie die opkomen voor Israël’.
Daarbij is de term Zionist dus reeds verbreed naar een ieder die niet meedoet aan BDS, oftewel: Boycott, Divestment & Sanctions against Israel. Op mijn Facebook-pagina had ik afgelopen week een aantal van deze Zionist-bespottingen van grote internationale musici gepost (o.a.a. Shakira, Rihanna, Steven Tyler) en daarop kreeg ik vanuit de hele wereld duimpjes en hartjes bij de foto’s. Oftewel: zionist voor velen juist een geuzennaam.
Nazi-cancelcultuur
We zijn anno nu wel gewend aan cancelcultuur, maar de nazi’s waren de uitvinders avant la lettre. De Kultuurkamer was een door de Duitse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog ingesteld instituut, waar alle kunstenaars, architecten, schrijvers, journalisten, muzikanten, filmacteurs en podiumartiesten bij aangesloten moesten zijn om te mogen werken. Het oogmerk was de pers en de kunstenwereld onder strenge controle te houden en waar nodig te censureren. De Kamer was onderdeel van de nazificatie van de Nederlandse samenleving tijdens de bezetting.
Joden (zij die twee of meer Joodse grootouders hadden) of ‘Joods-vermaagschapte’ personen (zij die met personen van Joodse afkomst getrouwd waren) werden niet geaccepteerd door de Kultuurkamer, hoewel de president ontheffing van die bepaling mocht geven. Het kwam er op neer dat de vele Joodse creatievelingen (muziek, theater, auteurs, beeldende kunst etc) vanaf 1941 brodeloos werden. In de film ‘Les Uns et les Autres’ (het is een oudje, maar wel een aanbeveling waard) staat dit gegeven centraal.
Rode driehoek
Sommige artiesten zijn blijkbaar nog ‘erger’ dan anderen en hebben tevens een rode driehoek over de foto van hun gelaat gedrukt gekregen. En dat is een regelrecht symbool voor een te torpederen doel.
De rode driehoek in de Palestijnse vlag vertegenwoordigt de rol die de Hasjemitische dynastie speelde in de Arabische opstand van 1917. Meer recentelijk wordt in door Hamas gepubliceerde gevechtsbeelden die omgekeerde rode driehoek als pijl gebruikt om Israëlische militaire doelen, zoals tanks, aan te duiden vlak voordat ze worden aangevallen. Het gebruik van de driehoek heeft zich verspreid naar de internationale oorlogsgerelateerde protesten, waarbij anti-Israëlische demonstranten het symbool gebruiken.
Monsters
Nobelprijswinnares en auteur Herta Müller schreef vorig jaar een open brief over de oorlog in Gaza. De als links bekend staande schrijfster uit de progressieve Duitse cultuurkringen merkt op dat het Iraanse islamistische regime steeds radicaler wordt, zoals blijkt uit hun steun voor hamas. “Ze hebben monsters gecreëerd…!” Müller stelt eveneens dat het Israëlische leger door en na 7 oktober niet ‘in een val is gelopen, maar daartoe is gedwongen’. “Het is exact deze onvermijdelijkheid die de terreurgroep wilde en uitbuit”, aldus Muller. Ze vergelijkt de daden van de hamas-terroristen met hoe onder de nazi’s shtels in Oost-Europa middels pogroms werden vernietigd door SS’ers.
Tevens maakt ze een vergelijking met de rode driehoek op de Palestijnse vlag, het symbool dat in de concentratiekampen van WOII stond voor politieke tegenstanders. In de propaganda-uitingen van hamas en zijn aanhangers in het westen wordt het momenteel gebruikt als oproep tot moorden. Op gevels markeert het de beoogde doelen.
Herta Müller leefde drie decennia onder het schrikbewind van de Roemeense president Ceausescu. “Ik dacht dat mensen in een dictatuur systematisch worden gehersenspoeld en dat mensen in democratieën voor zichzelf leren denken omdat het individu telt. Maar ik ben geschokt door het feit dat jonge mensen, studenten in het westen, vandaag de dag zo in de war zijn en zich niet bewust zijn van hun vrijheden.” Müller steekt hiermee moedig haar nek uit in de linkse denk- & cultuurwereld. Tegelijkertijd wordt zij door pro-Palestijnen uiteraard weggezet als onbeschofte zioniste!
