Vergeef me lieve lezers deze niet zo ‘Sisterhood’-achtige kop boven dit bericht. Maar je moet weten: het gaat over fictie, meer specifiek: TV-series met een vrouwelijke hoofrolspeler.
Smørrebrød in het ziekenhuis
Jaren geleden reeds werd ik middels BORGEN en de MILLENNIUM-TRIOLOGIE opnieuw fan van het Scandinavische boek- en scriptgenre. Ik schrijf opnieuw, omdat ik als jonkie ooit keek naar de werken van Ingmar Bergman, Lasse Hallström en aanverwanten. Uiteindelijk werd het me allemaal te langdradig en vond ik het Prozac-gehalte te hoog, dus liet ik de noorderlingen lang aan mij voorbij gaan. Hoewel ik vind dat Amerikaanse scenarioschrijvers tot de beste in hun soort behoren, bleef ik toch vaak een grotere liefhebber van Europese films en series. Britse, Italiaanse, Franse, ja zelfs Duitse (semi)fictie kon mij op z’n tijd bekoren.
Hoi meer vrouwen
Afijn. Eenmaal bekomen van een lang ziekbed, waarin ik de opkomst van veel vrouwelijke protagonisten (die meer zijn dan alleen de echtgenote of de moeder) toejuichte en ik het wel en wee van respectievelijk Birgitte Nyborg (Sidse Babett Knudsen) en Lisbeth Salander (Noomi Rapace) werkelijk had ‘gevreten’, schreven scenarioschrijvers hun knuistjes blauw aan vrouwenrollen. Wij fans waren namelijk met velen.
Draadjes los
Maar op de een of andere manier konden die heldinnen vervolgens nooit normale wezens zijn. Toegegeven: aan Lisbeth Salander zaten ook haken en ogen, maar die kon je gezien haar levensgeschiedenis nog plaatsen. Mijn volgende Scandi kijk-project was THE BRIDGE. Opnieuw een meesterlijk stukje werk uit Zweden en Denemarken, waarbij behalve de prachtige koele beelden, ook de casting tip-top is. Maar protagoniste Sara Norén (Sofia Hein) heeft duidelijk al wat meer draadjes los dan Salander. Ze heeft het syndroom van Asperger van de scriptschrijvers meegekregen en dat heeft om moverende redenen een goede uitwerking op haar werk als rechercheur in zware moord- en zedenzaken.
Langzaaaaam
Hoewel dat in het vierde en laatste seizoen ook wat bij mij begon te jeuken, kreeg deze reeks van mij nog steeds een dikke 8. Aha, dachten producenten wereldwijd: scoren voor zowel mannelijk als vrouwelijk publiek doe je met een ‘gemankeerde vrouw’ in de hoofdrol. En dus maakte HBO (beroemd om zijn fantastische voorbereiding, ruime budgetten en in de rij staande acteurs en actrices): wij maken een Amerikaanse remake van de succesvolle Israelische serie HATUFIM. Deze had ik al van mijn Israelische vriendin toegestuurd gekregen en was top. Maar een gewone vrouwelijke spionne was voor de Amerikanen niet genoeg. Dus kreeg Carrie Matthison (ja jij en ik bedenken het niet, ook weer jammer voor onze portemonnee) een bipolaire stoornis aangemeten.
Hysterisch
Jemig de pemig, wat jammer. Ik heb moeten begrijpen dat actrice Claire Danes echt wel wat kan, maar in HOMELAND heeft ze slechts 1 gelaatsuitdrukking. Ja die van bovenstaande illustratie. Het verbaasde mij dan ook niet toen ik op internet zag dat het er wemelt van de mêmes van juist dat verkrampte gezichtswerk. Ik heb het eind van serie 1 niet gehaald. Technisch mooi gemaakt, maar zo traag als koeienstront en zo eenvormig dat als je door de diverse seizoenen zapt of scrolt, je steeds opnieuw dezelfde emoties ziet op de gezichten. Namelijk die verwrongen mond en/of huilogen van Carrie en die strakkijkende antagonist Brody. Oftewel: een hysterische vrouw en een onbetrouwbare man. Ik heb recent nog een poging ondernomen om het laatste seizoen van HOMELAND (nu bij de NPO) tot mij te nemen, maar het is niet gelukt. Carrie is nog steeds een emotioneel wrak en lijdt inmiddels ook aan geheugenverlies.
Brits gemankeerd
En dan heb ik zomaar een bruggetje naar alweer een spannende serie, deze maal van Britse makelij, namelijk MARCELLA. Van de makers van THE BRIDGE. Ook hier een fantastische politievrouw, met een hopeloos liefdesleven (OK, OK, we hoeven ook geen Wonderwoman), maar haar hebben ze toch ook maar even een gebrek toegeschreven. De vertolking door Anna Friel is top, maar op de momenten dat bij deze schrandere misdaadbestrijder black-outs optreden in haar privé-leven, ontsnapten er een heleboel ‘O, neehees’ uit mijn mond. Zo weet deze overdag uitstekend functionerende vrouw niet meer hoe ze haar aanstaande ex het echtelijk pand heeft doen verlaten. Ze heeft hem, zo zien de kijkers wel, hardhandig de trap af getimmerd, waarna de man in kwestie naar de orthodontist moest en ze heeft daarna ook nog zijn spiksplinternieuwe auto met een bijl bewerkt. Of je ziet Marcella in bad zitten met een hele hoop bloed en vuil, tot aan alle muren en plafonds toe en zij bekijkt alles met een blik van ‘geen idee hoe ik in deze smurrie verzeild ben geraakt’.
Netflix heimwee
Mijn vraag aan al die fantastsiche scriptschrijvers die ons toch ook voor een groot deel de Corona-crisis doorhielpen. Willen jullie alsjeblieft voorlopig series maken van sterke vrouwen die herkenbare en geproportioneerde problemen hebben? En mag het ook allemaal wat sneller alsjeblieft? Dan heb je ook die black-outs van die hoofdrolspeelsters niet meer nodig. Ik denk dat producenten minder en scenarioschrijvers meer invloed moeten hebben. Dan komt het wellicht goed. Want ondanks al het positieve (namelijk meer vrouwen op de platte beeldbuis) heb ik zo langzamerhand een enorme heimwee naar Cagney & Lacey. Tsja, ook ik heb een beperking: ik ben namelijk oud en sentimenteel. Nog even die heerlijke foute intro uit de 80’er jaren.
