Duizenden deelnemers waren er zondag op Internationale Vrouwendag op de been voor de’Feminist March in onze hoofdstad. Ondanks het bijzonder aangename weer was ik voor het derde jaar op rij niet van de partij.
Er deden o.a. feministische organisaties, mensenrechtenorganisaties en vakbond FNV mee. Er zijn allerlei vlaggen te zien. o.a. de transgendervlag, de Sovjet-transgendervlag, de regenboogvlag, Palestinavlag en die van de politieke partijen BIJ1, GroenLinks, D66, VOLT, PvdD en DENK. Een speciaal deel van de optocht werd gevormd door het zogenaamde Palestijnse blok, die met hun herrie iedereen overstemde.
Vrouwen vormen juist een meerderheid
Ruim de helft van de wereldbevolking bestaat uit vrouwen. Toch menen diversiteits-coaches, -trainers, -managers, -sprekers, -goeroes en andere zalvers, dat het “vrouwenprobleem” geschaard moet worden onder het emanciperen van minderheden. En dus verzuipt het feminisme de laatste jaren in een zee van allerlei types die opkomen voor (in hun ogen) gemarginaliseerden. Het gevolg: achteruitgang voor alle vrouwen. Het feminisme is gekaapt. Activisten voor klimaat, Gaza KOZP, BLM en transgenderisme: het is één grote stamppot geworden met veel te veel ingrediënten.
Weinig verbindend
Gelukkig ben ik niet de enige die dit vindt. Liesbeth Zegveld keerde zondag ook al snel huiswaarts. Daarover schrijft ze in het NRC: “Na me met wat vrienden voor de hotdog-kar te hebben opgesteld, kreeg ik het gevoel op de verkeerde demonstratie te zijn beland. Vanaf het podium voor het Paleis op de Dam, omringd door enorme luidsprekers, werden we in het Engels toegeroepen. Over Gaza. Over ontwikkelingen in de VS. Over klimaat. Kick-out Zwarte Piet. Over Soedan. En ja, over femicide en solidariteit. Na een uur ben ik er tussenuit geglipt. Hier was ik niet voor gekomen, niet op deze dag. Anderen om me heen morden: ik ben weg, ik voel me hier helemaal niet thuis. Wat hier werd verkondigd, voelde weinig verbindend.”
Klassisme
Zegveld vertelt dat ze die ochtend ook naar bijeenkomst was geweest, georganiseerd door vrouwen van verschillende politieke partijen, met als thema: ‘Meer dan politiek: verbinding door feminisme’. Ze vervolgt: “Toen stond er iemand op en vroeg: wie in deze zaal is hoog opgeleid (wo of hbo)? Vrijwel alle handen in de zaal gingen omhoog. Daar werd de vinger op de zere plek gelegd. Bedreven we elitair feminisme? Feminisme door en voor hen die er hun werk van maken, ervoor betaald krijgen, die voldoende (vrije) tijd en geld hebben om erover na te denken, erover te schrijven. Die geen prangende andere zorgen hebben, zoals overleven.”
Dit heet klassisme. En al schreeuwend over gelijkheid en gerechtigheid vergeten, zowel organisatoren als deelnemers van de zogenoemde ‘Feminist March’ (hoezo een engelstalige naam?) dat er vrouwen zijn die niet eens het geld en de mogelijkheden hebben om op een zonnige voorjaarsmiddag mee te lopen in zo’n mars. Laat staan een cappuccino te kopen in de hoofdstad of een snack. Vrouwen die niet gestudeerd hebben of die chronisch ziek zijn of (jawel) die in een gewelddadige situatie verkeren. Het feminisme is klassistisch of zoals Zegveld het noemt ‘elitair’.
Antisemitisme
Dat er bij de Feminist March op de Dam naast feministische spandoeken ook Palestijnse vlaggen wapperden, zag Roos Elkerbout als overenthousiaste actiebereidheid. Maar de leuzen die daarbij werden geroepen, leidden bij haar als Joodse vrouw tot verdriet en verwarring. Zij schrijft eveneens over de feministische soep. Vandaag in Het Parool: “Het ‘From the river to the sea, Palestine will be free’, al na een paar minuten vanaf het podium gescandeerd, kwam dan ook als een klap in mijn gezicht. Voor mij (en ik denk ook voor de mensen die dit roepen) betekent dit: weg met de Joodse staat. En dat betekent de facto: weg met de Joden. Verwarring en verdriet maakten zich van mij meester. Hup voor de vrouwen, behalve voor de Joodse vrouwen? Gelijke rechten, maar niet voor iedereen? Ik heb de rest van de manifestatie niet afgewacht.”
Van de pot en de ketel
Het heeft allemaal niks te maken met het woord dat al die activisten zo voor in de mond hebben liggen, namelijk ‘verbinding’. Het lijkt erop dat de hardste schreeuwers bezig zijn hun gelijk te halen, in plaats van op te komen voor de rechten van ALLE vrouwen. Tijdens de optocht werden ook veel spandoeken meegedragen die refereerden aan de narcistische brulboei Trump. Maar degenen die deze leuzen omhoog hielden schreeuwden op een gelijke wijze, zonder oog te hebben voor vrouwen in minder riante posities of met een hele andere politieke opvatting. Eentje waar helemaal geen ruimte voor bestaat. Ik herhaal het nog maar een keer: het feminisme is gekaapt.
Machoculturen rukken op
Gelijktijdig zien we in de hele wereld dat het geweld tegen vrouwen toeneemt: schrikbarende cijfers over psychisch, fysiek en seksueel misbruik en femicide. Er is sprake van giftige masculiniteit, aangewakkerd door manfluencers en islamisten. Zo is er bijvoorbeeld incelcultuur: mannen die zichzelf onvrijwillig celibatair noemen (als gevolg van het feminisme, zeggen ze) en op internet oproepen tot geweld tegen vrouwen. Misogyne influencers als Andrew Tate bekeren zich tot de islam en verspreiden hun ‘evangelie’ digitaal en het blijkt bij allerlei types in het juiste pulletje te vallen. Bedekte vrouwen worden door ooit progressieve partijen genormaliseerd. De SGP is onderhand vooruitstrevender dan Groen (S)Links en D66 bij elkaar, om nog maar te zwijgen over de moslimbroederschap DENK die reeds tot onze volksvertegenwoordigingen is doorgedrongen.
Tegen racisme & facisme?
Roos Elkerbout eindigt haar artikel vandaag met: “Op zaterdag 22 maart zou ik heel graag naar de demonstratie tegen racisme en fascisme gaan, die ook op de Dam plaatsvindt. Ik heb de organisatie een week geleden een mail gestuurd met de vraag of er ook gedemonstreerd wordt tegen antisemitisme. Ik heb niets teruggehoord, dus ik denk niet dat ik welkom ben.”
Ik noem het ‘minderhedennijd’, terwijl vrouwen (nogmaals) geen minderheid zijn, maar juist een meerderheid. En er valt nog heel veel te doen binnen het echte feminisme. Terug naar de basis!
Beeld: Demonstratie voor vrouwenkiesrecht Den Haag, 1916; collectie Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis, Amsterdam
