In Israël wordt een park vernoemd naar Paroolcolumnist Theodor Holman. Dit wordt hem aangeboden namens een groep initiatiefnemers en vrienden als blijk van waardering voor zijn onvermoeibare en standvastige strijd tegen antisemitisme.
Het Theodor Holman Park ligt in het Kissufimwoud, vlak bij het Nova muziekfestivalterrein – waar op 7 oktober 2023 de beruchte aanslag van Hamas werd gepleegd – en bij kibboets Be’eri. Het is een hectare groot. Op een plaquette aan de rand van het bos staat ‘Theodor Holman Park, Nederlands schrijver en columnist. Onvermoeibaar vertolker van het vrije woord; onverschrokken bestrijder van het antisemitisme.’
Holman was ontroerd en spreekt van een schitterend geschenk. “Ik krijg dit park voor wat ik heb geschreven. Is dit moedig? Ik wil de lezer genezen van bijvoorbeeld antisemitisme. Ik dacht dat we van die ziekte waren genezen, maar dat is niet zo.” Over het park, dat hij op termijn zal bezoeken, zegt hij: “Ik begrijp de symboliek van het park: de wijsheid en kennis, verbinding met de natuur en de bescherming voor de veiligheid.”
Het is allemaal nogal droefmakend, vind ik. Dat je in een tijd van ‘woke’, in een tijd van ‘diversiteit & inclusie’, in een tijd van de strijd tegen racisme, het antisemitisme voor je neus ziet oplaaien. Daarom vind ik het terecht dat Theo Holman deze eer ten deel valt. Ik weet namelijk dat het je persoonlijk veel kost om het bestaan van Israel te durven verdedigen.
In de afgelopen tijd heb ik heel wat persoonlijke berichten ontvangen. Van volgers, kennissen en vrienden. Die me bedankten voor datgene wat ik schrijf over het Gazaconflict. Maar die daarbij uitdrukkelijk vermeldden waarom ze dit in een pm of persoonlijk bericht schreven en niet als reacties onder mijn berichten.
Hier een aantal redenen die voorbij kwamen.
“Ik krijg op mijn werk problemen als ik me pro-Israel uit. Ik ben daarover al op het matje geroepen.”
“Mijn kinderen willen niet meer bij me komen, zolang als ik mij niet pro-Palestijns genoeg opstel.”
“Ik heb een bedrijf en mijn klanten stellen het niet op prijs dat ik het zionisme verdedig. Dus ik ben opgehouden me in het openbaar politiek te uiten.”
“Sinds 7 oktober 2023 is het aantal vrienden van me op social media gehalveerd. Ik heb inmiddels ook bedreigingen ontvangen. Ik ben er klaar mee en heb mijn accounts verwjiderd.”
In de journalistiek, in de binnenlandse besturen en in de creatieve sector van Nederland zitten vanouds veel uitgesproken politiek linkse denkers. Tot en met de jaren ’80 was links Nederland pro-Israel. Hoewel dat niet betekende dat je niet kritisch mocht denken over de binnenlandse grenzen van het mini-staatje in het Midden Oosten, werd de status als enige Joodse staat ter wereld nimmer ontkend.
Inmiddels is het in die kringen ‘salonfähig’ geworden om antisemitisch te zijn, hoewel degenen die dit betreft nadrukkelijk blijven beweren dat zij ‘slechts’ antizionistisch zijn. Dat houdt naar de letter in dat deze mensen beweren niks tegen Joden te hebben, maar wel tegenstander zijn van een land voor deze bevolkingsgroep, die wereldwijd overigens maar zo’n 16 miljoen mensen telt. Nog minder dus dan het aantal inwoners van ons eigen Nederland.
Een land voor de Joden durven verdedigen is mij in de afgelopen anderhalf jaar eveneens op represailles komen te staan. Ook ik ben honderden (zo niet duizenden) volgers kwijt op social media, moet dagelijks mijn commentarenlijnen modereren en heb sinds een tijdje mijn dagelijkse berichten slechts een dag op ‘openbaar’ staan. Dat laatste is meer dan jammer, want ik hoop met name allerlei schuimbekkende medelanders te bereiken die slechts Pro-Palestina zijn omdat het zo lekker bekt. Of omdat ze daarmee ‘scoren’ in hun peergroups of (en dit komt ook schrikbarend vaak voor) in Israel en de Joden de ideale onderwerpen hebben gevonden om hun onderbuiken te laten leegstromen.
Dat is exact hetzelfde wat voetbalhooligans doen. Je moet namelijk ergens naar toe met je opgebouwde en nog niet geuite frustraties. Dan kun je gaan meppen en molesteren (zie de pro-Palestinademo’s) ofwel (voor de tekstueel wat meer begaafden) mondeling dan wel schriftelijk de Joden neerzetten als kolonisten, piraten, schurken, ratten enzovoorts.
En dat alles zonder enige kennis van zaken. Zonder (en dat is net zo erg) de moeite te doen om tot een dialoog te komen. Dit heet populisme. Voorlopig krijg je meer handen op elkaar bij de zogenaamde ‘intelligentia’ van West Europa wanneer je je heel popiejopie aansluit bij de ‘Free Palestine’-roepers dan als je je met feiten, cijfers en topografische kennis tracht te onderscheiden.
Theodor Holman krijgt net als zijn in 2004 vermoorde naamgenoot en vriend Theo van Gogh veel bagger over zich heen en is ongetwijfeld veel ‘vrienden’ verloren sinds hij zich overduidelijk pro-Israel blijft uitspreken. De Vrijheid van Meningsuiting in ons land is een groot goed. Maar steeds vaker blijkt dat er hier een Vrijheid van de ‘Juiste’ Meningsuiting geldt.
Ik neem waar dat mijn meest (linkse) pacifistische vrienden van de jaren ’80 momenteel het hardste schreeuwen om een Europees leger, nu de USA niet langer een ‘ally’ blijkt. Volgens diezelfde mensen moet alles wat het IDF maar zou kunnen steunen, per direct gestopt worden. Het is niet zo heel moeilijk om te bedenken wat er gebeurt als Israel vandaag nog haar wapens neerlegt. Hoorde ik daar iemand ‘genocide’ roepen?
Beeld: X.com
