In de jaren negentig reisde ik voor mijn werk regelmatig heen en weer tussen Israel / Palestina en Nederland. Het was de tijd van de eerste intifada, die met de Oslo-akkoorden even afzwakte, maar na de moord op Yitzak Rabin en de vele dodelijk busaanslagen weer opvlamde.
Als ik in Nederland was vroegen mensen altijd aan me of ik niet bang was en uiteraard of ik een idee had over de oplossing. Op dat eerste zei ik ‘neuh…’. Ik was ook niet bang, maar heb wel vanaf een afstand een bus zien ontploffen. Tomatensoep. Een hamas-zelfmoordterrorist met bomvest had het openbare voertuig uit elkaar doen knallen, waar ook nog eens meer Palestijnen dan Israeli’s in zaten. Er waren geen overlevenden.
Op de tweede vraag over hoe ik de oplossing zou zien voor ‘het probleem’ antwoordde ik steevast: “Als ik dat had kunnen bedenken, dan stond er nu een Nobelprijs op mijn schoorsteenmantel.” En daaraan toevoegende: “Ik vrees dat we hier nog eens onze eigen intifada krijgen.” Niet dat ik zo’n voorspeller ben, maar dat voelde ik toen al broeien.
Ik moet er allemaal aan terugdenken nu met de rellen aan de overkant van de plas. Vooraf: ik heb geen goed woord over voor beide partijen. Het begon met een tragische steekpartij door een jongeman van 17 jaar vorige week, waarbij diverse kinderen van een crèche om het leven kwamen. De dader is geboren in Cardiff en is van Rwandese afkomst. Waarschijnlijk geen moslim, maar wel een messentrekker geworden door de verhalen over de genocide in het land van oorsprong van zijn familie.
Deze week werd er in Middlesbrough, in het noordoosten van Engeland, een herdenkingsmoment georganiseerd voor de slachtoffers van die mesaanval. Het begon met twee minuten stilte, maar wat volgde was een woedende menigte, waarbij ramen van huizen werden ingegooid, auto’s in brand werden gestoken en de politie herhaaldelijk werd aangevallen.
Dat er twee moskeeën in de buurt lagen, zorgde voor extra nervositeit. De politie bleef roepen ‘doorlopen, doorlopen’ terwijl de mars zich een weg baande naar het stadscentrum. Daarna liep het helemaal mis. Er weerklonken racistische gezangen, de menigte verspreidde zich en ‘vlam in de pan’. Het islamitische geweld neemt eveneens toe. Menigten die alleen lopende en/of ‘witte’ automobilisten belagen, journalisten verjagen en zichtbaar rondlopen met wapens.
Zo kwam het ook op andere plaatsen in Engeland tot zware rellen: Manchester, London. Dit kan in Nederland net zo goed gebeuren. Sommige culturen mixen slecht. Momenteel worden kinderen die naar Joodse scholen gaan dubbelop beveiligd en dragen zij geen davidsterren of keppels. Het geweld van de pro-Palestinademonstranten heeft de boel extra op scherp gezet. Gisteren werd voor de tweede maal het standbeeld van Anne Frank in de hoofdstedelijke Rivierenbuurt met rode verf beklad. Notabene op de dag dat het exact 80 jaar geleden is dat de onderduikers uit Het Achterhuis werden verraden en opgepakt. De rest is bekend.
Waar ik mee wil zeggen dat we het immigratieprobleem nu continu aan de achterkant willen ‘oplossen’. Ik schrijf dat expres tussen aanhalingstekens, want het lost niets op. En ja, ik vind ook dat het Ameense jongetje en zijn moeder een zogenaamd ‘pardon’ moeten krijgen om hier te blijven. Maar dat is alweer achteraf gedoe.
Er zijn, overal in Europa, autochtone, minder (financieel) krachtige bevolkingsgroepen, die temidden van veel islamisering leven. We zouden wel graag willen dat dit werkt, maar het is al vaak genoeg in de wereld bewezen dat het juist averechts werkt. Er moet, ook in Nederland, veel meer en doortastender gewerkt worden aan oplossingen aan de voorkant. Maak mij geen minister van Asiel trouwens, want ik laat ze allemaal binnen. Ik ben er te slap voor.
Wat moet gebeuren zijn drie dingen. Een voorlopige asielstop. Laat ons eerst en vooral de mensen die hier al zijn fatsoenlijk huisvesten en een bestaan op laten bouwen. Daarbij moet Europa uitkijken met het opnemen van veel jonge, alleengaande mannelijke asielzoekers. Zij zijn degenen die gedonder geven. Niet de vrouwen, kinderen en LHBTQIA+ (ik vervang dit graag door een Q) die het het allerzwaarste hebben in moslimlanden, maar ook in andere Afrikaanse staten.
En tenslotte moeten we meer mengen. Als dat nog niet te laat is. De enige manier om burgeroorlog te voorkomen is wederzijds contact. En daarbij moet een ieder zijn eventuele religie thuislaten. Acceptatie en aanpassing moet van twee kanten komen en momenteel hebben veel Nederlanders het gevoel dat ze door de overheid in de steek zijn gelaten. Daar kun je op reageren met een ‘Jammer dan’, maar dat maakt het alleen maar schrijnender. Degenen die zo islamvriendelijk zijn, wonen meestal niet naast een moskee, hun kinderen zitten veelal op spierwitte scholen en hun dochters en/of homozonen hoeven ’s avonds niet in de stress vanwege straatintimidatie op weg naar huis.
Laat het hier niet zover komen als in Engeland. De situatie in de wereld is momenteel afschuwelijk. Iran heeft aangekondigd Israel te zullen aanvallen (wat god, jaweh, allah, boeddha, visnoe verhoeden) en hamas, hezbollah en houtti’s zijn daar al uitgebreid mee bezig. Dat levert extra anti-joods geluid op en misschien zelfs wel weer van die agressieve demonstraties.
Ik ken ook hele leuke Marokkaanse jongens en vooral oudere vrouwen en mannen hier. Maar er zit veel gajes tussen. En bij de oorspronkelijke, nogal basale Nederlanders zit ook gajes. Als die twee kampen met elkaar op de vuist gaan, dan hebben we dus intifada versus hooligans.
Ondertussen is de spanning in Israel te snijden. En dus ook bij de Joodse Nederlanders. Als je ze kent, vanuit de buurt, je werk of van het voetbalveld: vraag dan eens hoe het met hen gaat. Ik zie van zowel politiek links als politiek rechts namelijk verharding, wat zeg ik? Verstening!. Dat is gevaarlijk. Ik vind het niet gek dat Geert Peroxide Wilders ‘minder, minder, minder’ roept. Maar ik zal nooit op hem stemmen, want met agressie kom je nergens. Overigens zal ik ook nimmer op een moslim(a) stemmen. Want je religie laat je achter de voordeur en dat is al schadelijk genoeg.
Neem Sami Tamimi & Yotam Ottolenghi. Beiden uit Jeruzalem. De eerste Palestijns, de tweede Israelisch. Ze werden mega-succesvol met hun restaurant in Notting Hill en hun kookboeken. Ik weet dus dat het wel kan. Ga samen koken en eten!
Illustratie: Pexels
