“Asielcrisis”. We mogen het van sommige politieke partijen niet en van andere juist wel zeggen. Wanneer is iets een crisis? Volgens woordenboek Van Dale is dat: een gevaarlijke toestand. En na de eerste troonrede onder het rariteitenkabinet Schoof, wringen velen zich in allerlei bochten om te ontkennen dat er een asielcrisis is.
Deze crisis bestaat natuurlijk in de eerste plaats omdat wij als beschaafd Nederland niet in staat blijken vluchtelingen en asielzoekers een basaal verblijf te geven. In sommige situaties ook wel verwoordt als: bad-brood-bed. In de tweede plaats bestaat die crisis in Nederland omdat bepaalde bevolkingsgroepen niet met elkaar mixen. We willen graag de gedroomde multiculturele samenleving, maar de praktijk wijst keihard wat anders uit. De PVV scoorde, met de niet erg genuanceerde Geert Wilders, 37 van de 150 Tweede Kamer-zetels en werd daarmee de grootste. Op de avond van prinsjesdag ging er een tweet van ene meneer Spoelstra viraal. Duizenden mensen kopieerden en retweeten deze tekst en/of bouwden er hun eigen variatie op.
“De troonrede, die mede mogelijk is gemaakt door een halve Indonesiër, een halve Ierse boerin, een hele Turk en een overspannen Nederlander, wordt voorgelezen door een half Duitse koning met een Argentijnse vrouw. Hun conclusie is: er zijn hier teveel buitenlanders.
We zijn immers een rijk en begenadigd land en hebben ruimte en sociale gevoelens genoeg om veel, heel veel asielzoekers toe te laten.
Buitenlanders zijn het probleem niet
Maar de Indonesiers, de Argentijnen, de Ieren, de Duitsers en zo nog eens wat andere dna-klutsjes vormen helemaal het probleem niet. Ook niet het groeiende aantal Chinezen dat de Nederlandse horeca, maar ook de wetenschap bevolkt. De olifant in de kamer is dat het gros van de mensen die graag Nederlander willen worden, afkomstig is uit een cultuur die feitelijk haaks staat op de onze. Dat is een frontale botsing. En het gekke is: ik vertel hier helemaal niks nieuws, want dat weten alle Nederlanders al heel lang. Maar dat hardop zeggen of opschrijven komt je op veel vijandigheid te staan.
Andreas Burnier
“Mohammed (571-632 na C), de stichter van de derde en waarschijnlijk laatste, semitische, monotheïstische godsdienst, heeft met zijn islam zowel de meest concretistische als ook de meest agressieve masculinistische godsdienstige projectie van deze drie in het leven geroepen. In korte tijd kreeg zijn simpele en extreem sekse-fascistische leer een ongelooflijke populariteit onder de mannen van de primitieve woestijnstammen tot wie hij zich in eerst instantie richtte. De islam leerde hen, dat wie zich aan wat uiterlijke rituelen en taboes houdt, uit de dood het eeuwige leven verwerft in een patriarchaal georganiseerd, zeer aards paradijs, compleet met aangename spijs en drank, zachte bedden en – voor de heren – lieftallige minnaressen. Het tegen vrouwen gerichte sekse-fascisme werd dor de islam zowel gesanctioneerd als bevorderd. Aangezien moslims beschikken over de enige waarheid en het absolute gelijk, biedt de islam voorts het excuus om ‘in naam van Allah’ heilige oorlog te voeren, te moorden en te martelen, te koloniseren en de geestelijke vrijheid van vrouwen en van andersdenkende mannen zo nodig met terreur te beknotten. Tot de dag van vandaag worden wij geconfronteerd met de aantrekkingskracht van deze variant van het fascisme op talloze mannen en met de heilloze gevolgen van deze leer.”
Muliticulti
Deze passage is afkomstig uit het boek De droom der rede van Dr. C.I. Dessaur, ook wel bekend geworden onder haar pseudoniem Andreas Burnier. Het boek verscheen in 1984. Dat was een tijd dat Nederland nog niet gebukt ging onder wat later wel ‘het multiculturele drama’ is genoemd. Linkse politiek stond altijd voor gelijkwaardigheid. Voor goede lonen voor fabrieksarbeiders, voor studiebeurzen voor jongeren uit niet kapitaalkrachtige families, voor fatsoenlijk cao’s voor alle werkenden en voor een leefbare pensioengerechtigde leeftijd. Veel van de verworvenheden zijn onder de neoliberale kabinetten gesneuveld, maar toch blijft Nederland één van de aantrekkelijkste landen voor immigratie. Een redelijk welvarend en beschaafd land is immers in staat om daar minder-gefortuneerde medemensen in te laten delen. Dat vind ik ook en dat blijf ik vinden.
Mannencultuur
Echter: de asielcrisis is niet ontstaan door de kwantiteit van de immigranten, maar veeleer door de kwaliteit. Allereerst zijn het voor het grote deel niet de zwaksten uit de samenlevingen van de landen van herkomst. Vrouwen, queers, politieke gevangenen en vrijdenkers vormen degenen die het hardste asiel nodig hebben. Maar helaas waren het veelal jonge, alleengaande mannen die, vooruitgestuurd, ook van zins waren de rest van hun familie naar hier te halen en tevens hun eigen gezinnen te stichten. Vanwege ‘nareis op nareis’ struikelde het laatste kabinet. Maar ook dat zou op zich geen probleem zijn voor de meesten van ons, ware het niet dat er heel veel mensen ons land instroomden die niets met onze cultuur hebben. Die helaas niet staan voor een gelijkheidsideaal (ja, zolang het hun past wel), maar die zoals Andreas Burnier reeds in de 80’er jaren schreef een ‘extreem sekse-fascistische leer met een ongelooflijke populariteit onder de mannen’ aanhingen. Niks gelijkwaardigheid voor vrouwen en LHBTQ+, niks vrijheid van religie, niks vrede als hoogste goed. De heilige oorlog gaat boven alles en de sharia is heiliger dan de grondwet.
Oud of fout ‘nieuws’?
Bizar genoeg waren het met name de linkse mensen die de aanhangers van deze gevaarlijke religie een warm welkom heetten. Pim Fortuyn (ja sommigen gruwen alleen al vanwege het feit dat ik zijn naam hier durf te schrijven) werd erom vermoord. Theo van Gogh idem dito met een sterretje. En hoewel ik met velen eens ben dat de beide mannen zaliger zich in beschaafdere woorden hadden kunnen uitdrukken, hadden de moorden op hen toch meer belletjes moeten doen afgaan. Vertel ik nu ‘oud’, ‘afgezaagd’ of ‘fout’ nieuws? Nee, want het kan niet vaak genoeg gezegd worden dat mensen die werkelijk een plek hier in Nederland behoefden of behoeven letterlijk en figuurlijk buiten de asielboot vielen, respectievelijk vallen. Dat is wat mij de laatste 10 jaar zeer verdrietig maakte.
Vrouwenhaat
Zowel ultrarechts als ultralinks faciliteren gevaarlijke misogyne culturen. Het is niet voor niks dat veel ultrarechtse mannen zich ‘bekeren’ tot de islam. Het is ook niet voor niks dat veel tweede- en derde-generatie moslimjongeren radicaliseren. Met name mannen en in de slipstream soms ook hun dwaasverliefde vrouwen, zoals we momenteel kunnen zien in de NPO-serie Laura H. (over IS-bruiden). Ik denk dat dit alleen op te lossen is door asielaanvragen van voorwaarden te voorzien. Nieuwe Nederlanders kunnen hier alleen wonen zolang ze de grondwet en de Nederlandse waarden onderschrijven. En ja, daar hoort ook vrijheid van godsdienst bij, maar niet als diezelfde godsdienst hun jihad en de sharia letterlijk boven de Nederlandse wet stellen.
Gaza als aanjager
Ik vertel u niks nieuws. Ook niet als u één van die hele tolerante Nederlanders bent, weet u dit. Het is de olifant in de kamer. Iedereen ziet het, maar durft het vanwege de strenge peergroupies niet te zeggen. De zwaar seksistische en discriminerende islam is zelfs zover doorgedrongen in ons land dat ik mijn feministische zusters van weleer niet meer herken. Op een bepaald moment gingen ze uit ‘solidariteit’ met moslimvrouwen zelfs zelf hoofddoeken en sluiers dragen. Onder het mom van medemenselijkheid een inhumane cultuur verdedigend. Afgelopen jaar ontplofte deze kromme beschermcultuur onder invloed van de oorlog in Gaza. Studenten en docenten hulden zich in de tenues van hamas-terroristen, die voor het gemak maar even vrijheidsstrijders genoemd worden. Gesluierde vrouwen krijsen arabische teksten, die dood en verderf prediken aan alle joden en aan alle andersdenkenden. Nederlanders met ‘hun hart op de goede plek’ sloten zich bij hen aan.
Ongehoord Nederland & Islamitisch Nederland: 1 pot nat
Dus als u nog steeds hoofdschuddend thuis zit vanwege de verkiezingsuitslag van vorig najaar, dan heeft u echt minimaal één oog dichtgeknepen. Jarenlang. En daarmee een zwieper gegeven aan achteruitgang. Terug naar een samenleving van ‘sterke mannen’ en ‘deugdzame vrouwen’. De mensen van Ongehoord Nederland en de moslims (met hun felle verdedigers) hebben veel meer overeenkomsten met elkaar dan ze willen toegeven. Eigenlijk willen deze elkaar bestrijdende partijen namelijk exact hetzelfde: ongelijkheid en onvrijheid, m/v-orde en tucht. Terug naar een Nederland van voor Aletta Jacobs en ‘Vadertje’ Drees.
Illustratie: commons.wikimedia
