Feminisme is geen wedstrijd tussen mannen en vrouwen. Ik heb nog nimmer het gevoel gehad van “de jongens tegen de meisjes”. Feminisme is tevens geen wedstrijd tussen politiek links en politiek rechts.
Er waren in de afgelopen eeuwen namelijk zowel mannen als vrouwen en van allerlei politieke gezindten, die vrouwenrechten verdedigden. Helaas is de wereld nog steeds vergeven van vrouwenonderdrukking. De oorzaak daarvan is dat mannen de grote lijnen hebben uitgezet en vrouwen sinds een kleine halve eeuw binnen die aangegeven mannenlijntjes kunnen meekleuren. U begrijpt aan mijn formulering reeds: we zijn er nog lang niet.
Religie
Integendeel. De verworvenheden, waar onze moeders en grootmoeders voor vochten, worden momenteel belaagd. Het oeroude genderverhaal zit er in de meeste religies ingeramd. De Bijbelse Eva is geschapen uit een rib van Adam, Maria wordt vereerd omdat zij de messias baarde en Fatima is een modelvrouw: zij heeft haar vader, de profeet Mohammed en haar man Ali in alle moeilijke periodes bijgestaan. Opvallend in een wereld van ontkerstening is dat ook niet of nauwelijks religieus opgevoede mannen terug grijpen naar deze opvattingen. Vaak gefrustreerd door het opkomend feminisme groeperen zij zich middels fysieke of online ‘communities’ en in nieuw rechtse politieke partijen, in Amerika ‘alt right’ genoemd. In Nederland is met name Thierry Baudet een adept van deze stroming.
Mea Culpa
Aan de linkerzijde van de politiek is een andere neerwaartse ontwikkeling. Daar heeft men het racisme met z’n verderfelijke slavernij vervangen door paternalisme met mea culpa-saus. En dus worden mensen uit andere culturen plots enorm begrepen. Wat heet: er is sprake van zogenaamde ‘cultural appropriation’. Een vriendin van me, met Palestijnse roots, wordt er onwel van, zo vertelde ze me laatst nog. Ze gruwt als feministische atheïste van het geknuffel van haar witte ‘allesomarmende’ zusters uit 020 en omstreken. “Alsof ik een uitstervende plant ben. Hou op met me!” Dat is haar terechte reactie. Vrouwen van kleur en met name degenen met een moslimachtergrond die zich openlijk bevrijden uit het masculien gedomineerde leven, worden veelal veracht. Vooral in woke- en SJW-kringen. Plots hebben zulke vrouwen niet meer de aaibaarheidsfactor wanneer ze hun hoofddoeken hebben afgeworpen. Me dunkt: die vormen toch een duidelijk symbool van vrouwelijke onderdanigheid.
Ayaan nam een ‘rechtse’ afslag
Ik moet de laatste tijd regelmatig aan Ayaan HIrsi Ali denken. Ik heb altijd heel veel bewondering voor haar gehad. Hoe zij als meisje uit streng-islamitisch, vaginaverminkend Somalië het recht van vrije meningsuiting verdedigde en in praktijk bracht. De kogels die Theo van Gogh doodden, waren voor haar bedoeld. Het is geen wonder dat ze de wijk nam naar elders, waar vandaan ze nog immer actief is. De pogingen om Ayaan Hirsi Ali monddood te maken, kwamen niet alleen uit islamitische kringen. Het vaakst gehoorde verwijt van autochtone Nederlanders aan haar was notabene dat ze niet zou weten wat er leefde onder moslima’s. M’n neus! Hirsi Ali wist heel goed waarover ze het had, uit eigen, pijnlijke ervaringen. Omdat ze een boodschap bracht die de multiculturele gedachte niet ten goede zou komen, werd ze consequent verdacht gemaakt, tot ‘getraumatiseerd geval’ bestempeld, weggezet als ‘willoos werktuig van de xenofobische krachten’ en/of als ‘zwarte prinses’.
“Moslims migreren naar Europa, omdat het bestaan in hun eigen land armoedig en onveilig is en omdat ze weten hoe groot de welvaart elders is. Wie slagen erin naar Europa te komen? Degenen die jong en sterk zijn, voornamelijk mannen. Zij komen uit een omgeving met een bepaalde attitude jegens vrouwen en meisjes. Bovendien hebben ze vaak geleerd te overleven in een situatie van geweld en zullen ze geweld blijven zien als strategie.” – Ayaan Hirsi Ali
Ik krijg meer duimpjes omhoog als ik schrijf over de misogynie van nieuw rechts dan als ik de vrouwonderdrukkende cultuur van de islam benoem. Maar mijns inziens moeten we juist veel meer luisteren naar vrouwen, die het weten uit eigen, pijnlijke ervaringen. We hebben hen hard nodig in de wereld van de politiek, de journalistiek en de literatuur. Om islamisering en dus polarisatie in te dammen. Gelukkig is er in Nederland Lale Gül.
Zeikrecensies
Zij wordt nog steeds onder druk gezet door de moslim-sociotoop waarin zij opgroeide en inmiddels is vertrokken. ‘Afvalligen’ worden binnen religieuze gemeenschappen vaak het hardste gestraft. Tientallen social media-accounts smeten hun gelovige drek uit over Lale Gül. Van ‘ik zal je persoonlijk naar de hel sturen’ tot ‘geniet maar nu het nog kan’ en ‘ik kan niet wachten je tegen te komen’. En dan laat ik de misogyne scheldwoorden nog weg. Zelfs bejaarde Nederlandse journalisten komen met zeikrecensies over deze jonge, verfrissende schrijfster. Eerder zei Lale Gül naar aanleiding van de vele rotreacties dat haar debuutroman tevens haar laatste boek zou zijn, maar daar is ze gelukkig al van teruggekomen.
“Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?” – Lale Gül
Fidan is een nestbevuiler
Journaliste Fidan Ekiz is een dochter van Turkse ouders. Zij maakte een serie over cancelen en framen, oftewel: sociaal straffen. In die periode presenteerde ze nog de talkshow OP1 voor BNNVARA. Die omroep weigerde de docureeks, die ze samen met een collega-regisseur maakte. MAX-bobo Jan Slagter durfde het wel aan en zond het uit. Fidan had al het een en ander te verduren vanwege haar iets minder uitgesproken linkse opinies en ook nog vanwege haar huwelijk met journalist Wierd Duk. Die laatste wordt als rabiaat-rechts gezien en krijgt regelmatig de volle laag van zijn correcte collega’s. Maar met haar kritische serie genaamd ‘De doe-het-zelf Dictatuur’ ging Fidan volgens velen echt over de rand. Ze zou een ‘nestbevuiler’ zijn en opvallend genoeg heeft zij momenteel geen enkel eigen programma meer. Over ‘sociaal straffen’ gesproken. Gelukkig schrijft ze inmiddels columns in De Telegraaf.
“Cancelling is het gevolg van een tribunaal waarbij het doelwit meestal alleen staat, het is een lynchpartij waaraan iedereen kan meedoen op een simpele manier: je uit je woede op sociale media en andere mensen volgen vanzelf.” – Fidan Ekiz
Koloniaal schuldgevoel wint
Vrouwen die zich weten te ontworstelen aan hun knellende moslimmilieu, roepen nog meer weerstand op dan hun mannelijke evenkinieën. Zowel bij islamitsiche mensen zelf als bij hun fans c.q. witte bescherm(st)ers. Alsof ze willen zeggen: “Terug in je kooi jij!” Sinds linkse feministes onder leiding van oer-feministe Anja Meulenbelt de strijd voor de Palestijnen hebben omarmd, wordt dat nog eens versterkt. Nederlanders lijden aan koloniale schuldgevoelens. Het gedrag van onze wereldveroverende voorouders wordt geprojecteerd op de Israeli’s en door het op te nemen voor de Palestijnen hopen vele witte mensen de schaamte over hun eigen DNA te compenseren. Want zo verdorven als hun over-overgroot-opa’s zullen zij toch zeker niet wezen zeg.
En Dilan is vals
Daarom worden alle mensen die kritisch staan ten opzichte van massa-emigratie in het kamp ‘fout’ geplaatst. Laat staan als ze zelf een migratie-achtergrond hebben. Laat staan als ze ook nog eens vrouw zijn. Dilan Yeşilgöz had het ‘lef’ met haar partij in een coalitie te stappen met de winnaar van de laatste TK-verkiezingen. En dus wordt zij niet alleen als ‘verraadster’ en als ‘hypocriet’ betiteld, maar ook nog eens als ‘vals’. Een typische door mannen gehanteerde uitdrukking voor vrouwen die met hun mondigheid iets anders beweren dan wat hen welgevallig is.
Mensenrechten voor álle mensen
Haar echte verhaal? In 1984 kwam Dilan Yeşilgöz met haar moeder en zus naar Nederland, nadat haar vader, mensenrechtenactivist Yücel Yeşilgöz, 3 jaar eerder Turkije als politiek vluchteling had verlaten vanwege zijn vakbonds- en andere politiek getinte activiteiten. Hij behoorde tot de Koerdisch-alevitische minderheid. Dilans moeder Fatma Özgümüs was directeur van Vluchtelingen Organisaties Nederland. Vaak wordt Dilan als Turks omschreven, maar feitelijk is ze Koerdisch en weet ze van jongs af aan wat het is om te strijden voor vrijheid en rechtvaardigheid. Een vrouw met een migratie-achtergrond moet vooral heel ‘dankbaar’ zijn dat ze hier leeft en die dankbaarheid kan ze alleen maar tonen als ze beweert dat Geert Wilders de antichrist is. Daarbij is Dilan ook nog eens gehuwd met een Joodse meneer. Mag geen rol spelen, maar toch…. Een vrouw met een hijab krijgt meer handen op elkaar dan een man met een keppel.
Nederlands spreken en verder normaal doen
De eenzijdige religie-advocatuur wordt met de tijd steeds duidelijker. Het kerstfeest moet door supermarkten de laatste jaren gelabeld worden als het ‘winterfeest’ en pasen is inmiddels ‘lentefeest’. Ik vind dat helemaal geen probleem, maar het Joodse Poerimfeest wordt genegeerd, terwijl allerlei Nederlanders op social media ineens gaan dwepen met ‘Eid Mubarak’ als de ramadan aanbreekt. Columniste Ebru Umar schreef er dit voorjaar een pakkende column over. Zij heeft heimwee naar haar jeugd: “Je had Nederlanders en mensen met een kleurtje, die met het vliegtuig, de boot, auto of trein naar Nederland waren gekomen: buitenlanders. Die kregen weer kinderen in Nederland, zoals ik. Wij kregen te horen dat we in Nederland woonden en dus moesten doen zoals de Nederlanders. Nederlands spreken – nou ja vooral dat, Nederlands spreken. En verder normaal doen.”
“Ik was één van de best gelezen columnisten van Nederland – want dat ben je als je voor Metro schrijft – en toch werd ik nooit gevraagd, niet voor het Mediaforum, niet als tafeldame. Als je niet blond bent en blauwe ogen hebt, moet je een dankbaar allochtoontje zijn. Ben je dat niet, dan tel je niet meer mee.” – Ebru Umar
Bounty’s
Het feminisme dat westerse vrijheden hoog in het vaandel heeft, wordt afgedaan als ‘wit feminisme’. Als er dan vrouwen zijn die werkelijk gebukt gingen onder islamitische misogynie, worden zij ‘Bounty’s’ genoemd. Mijns inziens zijn juist hun ervaringen van groot belang. Ayaan Hirsi Ali werd door verontwaardigde linkse mensen reeds weggehoond naar de USA, Lale Gül wordt als ‘boze puber’ weggezet. En de Vlaamse politica’s Assita Kanko (geboren in Burkina Faso) en Darya Safai (geboren in Iran) worden door deugdelijke medemensen als ‘hooggehakte excuustruzen’ betiteld. Zij kleden en gedragen zich namelijk zeer vrouwelijk, modern en westers.
De nieuwe calvinisten
Evangelisten van de heilige steen noem ik dergelijke criticasters inmiddels. Ze vertonen exact het fanatisme van de zieltjeswinners van weleer: de protestantse zendelingen en de katholieke missionarissen. En we weten inmiddels hoeveel kaf daar onder het koren zat. Ze roepen steeds dat ze voor vrede zijn, maar richten momenteel vele oorlogjes aan. Op internet, op universiteiten en in demonstraties op andere plekken. Zouden de vele feministes onder hen nou zelf niet in de gaten hebben dat hun fanatisme antiproduktief werkt voor vrouwen? De ene religie ingeleverd om dan nu een andere (vele malen meer misogyne) religie te verdedigen. Deze nieuwe calvinistes vergeten even dat zij, als ze in die landen geboren zouden zijn, geen clitoris meer zouden bezitten en reeds lang geleden gereduceerd zouden zijn tot huishoudster c.q. wandelende baarmoeder.
“Als je kijkt naar landen als Afghanistan en Iran, dan kun je toch niet anders concluderen dat vrouwen hier tegenwoordig vrij goed af zijn. Feministen zouden ook in het belang van vrouwen elders de westerse waarden niet moeten afwijzen, maar juist moeten verdedigen.” – Dr. Jolande Withuis
Wereldwijs
De heimwee van Ebru Umar herken ik. Anno nu worden vrouwen die zich bevrijd hebben van hun hijab met andere doeken bedekt. Ze zijn namelijk nauwelijks zichtbaar in talkshows en als ze wel zichtbaar (en vooral hoorbaar) zijn, worden ze snel gekapitteld. Of gecanceld. Ook hun boeken verkopen stukken minder dan die van de ‘dankbare, linkse allochtoontjes’. En dat terwijl deze intelligente, bevrijde vrouwen juist een voorbeeld zijn van feminisme. Ze hebben heel wat meer van de wereld gezien dan de moslimknuffelaars die nooit verder zijn geweest dan een all-you-can-eat-resort in Sharm-El-Sheikh. Laten we hen vooral bloedserieus nemen. Ze vormen een belangrijke stem in het immigratiedebat en zijn rolmodellen voor jonge, gesluierde meiden.
