Ik ben van de generatie X. Tussen babyboomers en de patatgeneratie in. Met dat geluk dat ik in een vooruitstrevend gezin werd opgevoed. Ik had de kansen en de skills om me lichamelijk en geestelijk te wapenen. Om weerbaar te zijn. Dat was en is niet elke vrouw gegeven, ofwel vanwege haar karakter, maar nog veel vaker door aangedaan (seksueel) geweld in alle soorten en maten. Van veel leeftijdgenoten hoor ik dat zij nog vooral opgevoed werden om een man te behagen en om naar zijn pijpen te dansen. Qua uiterlijk, dagbesteding, gezin en het minder gaan werken of het stoppen ermee, wanneer er kinderen kwamen. En dat in een periode van de seksuele revolutie en de zogenaamde implementatie ervan. Ik schrijf bewust ‘zogenaamd’. Want als #MeToo- één ding duidelijk heeft gemaakt, is dat de seksuele revolutie van de jaren ’60 /’70 vooral mannen in de kaart speelde.
Zwanger?
Ja, vrouwen konden dankzij de pil bepalen of ze wel of niet zwanger werden. Maar het waren de mannen die daar profijt van trokken. Eerdere generaties schuinsmarcheerders moesten met officiële dan wel inofficiële maîtresses immers op hun tellen passen. Voor je het wist had je een buitenechtelijk kind dat veel schande opleverde en evenveel geld kostte. Vanaf het pessarium, het spiraaltje en zeker toen de anticonceptie-pil daar was, konden deze heren hun ‘goddelijke gang’ gaan.
De clitoris
Het vrij spel hebben betrof dus vooral de mannen. Hun orgasme bleef prioriteit. Het is niet voor niks dat de seksuele revolutie vrij rap opgevolgd werd door de tweede feministische golf. Vrouwen wilden in de maatschappij meedoen, maar ook in hun relatie en dat betrof ook hun seks. De meest radicale feministes wilden zelfs helemaal niet meer ‘met de onderdrukker naar bed’ en kozen daarom veelal voor de vrouwenliefde. Pas twee jaar voor de millenniumwissel werd door de Australische urologe Helen O’Connell blootgelegd hoe groot, en dus belangrijk, de clitoris is. Dat speldeknopje aan de buitenkant is het belangrijke uiteinde van een groot vrouwelijk orgaan.
Kop dicht houden
Maar zover was het dus nog niet tijdens en vlak na de seksuele revolutie 1.0. De meeste vrouwen, dat weten we inmiddels, werden in de zwijgcultuur gepraat, gedwongen, gemept of gechanteerd. Zij hadden hun echtelijke plichten, of misschien wel buitenechtelijke plichten. “Ssst, niet vertellen: dat geeft maar gedonder!” Of: “Dat is slecht voor je reputatie”. Ontelbaar zijn de verhalen van vrouwen (vaak jonger dan hun ‘minnaars’) die verteld werd dat ze seksueel eens een beetje moesten ‘loskomen’; onder het motto van ‘hip’ zijn. Of die ondanks alles gevoelens ontwikkelden voor zo’n man, om vervolgens nog harder gekwetst te worden.
Hoezo baas in eigen buik?
Of gedwongen werden tot een abortus, omdat het immers kon. Het ‘baas in eigen buik’-gegeven was (en is nog steeds vaak) een door de man gehanteerd excuus om zelf ‘baas over eigen leven’ te blijven. Zo’n kind is immers maar lastig en duur toch? En hoe leg je dat je officiële echtgenote uit? En de vrouwen die het overkwam hielden alsnog hun mond. Uit schaamte dat hen dit overkomen was. Nergens zie ik zoveel schaamte op de verkeerde plek als bij seks.
Seks als ruilmiddel
In 1993 had actrice Annabella Sciorra een kleine rol in ‘The night we never met’, een door Harvey Weinsteins firma Miramax geproduceerde film. Na een etentje met crew en cast bood de filmbons haar een lift aan. Hij zette haar voor haar huisdeur af, maar niet lang daarna, werd er bij haar op de deur geklopt. Ze opende de deur op een kier en voor ze er erg in had besprong en verkrachtte Weinstein haar meerdere keren. Ze speelde drie jaar lang geen enkele rol meer en had last van depressies. En ze zweeg.
Giftig
Annabella had last van de zogenaamde toxische schaamte, die veel voorkomt bij slachtoffers van seksueel misbruik. Ik noem het altijd ‘omgedraaide schaamte’. In plaats van dader voelt slachtoffer zich schuldig. “Ik heb me verzet”, vertelt ze jaren later aan Ronan Farrow, één van de journalisten die #MeToo aan het rollen kreeg. “Maar toch moest ik steeds denken: ‘waarom heb ik de deur opengedaan?’ ‘Wie doet dat nu om die tijd?’ Ik schaamde me enorm. Ik voelde me verschrikkelijk. Het was alsof ík een levensgrote fout had begaan.”
Wat is er zo moeilijk aan het woordje NEE?
Seks kan iets prachtigs, fijns en moois zijn, maar alleen met een wederzijds JA. Nee is NEE. Ergo: alles behalve JA is NEE. ‘Ik weet het niet’, ‘misschien’, ‘het gaat me te snel’, ‘laten we even wachten’, ‘niet hier’: allemaal NEE. Lichamelijk bevriezen: ook NEE. ‘Toch maar niet’, evenzo NEE. Als je een relatie hebt en één van beiden zegt ‘nu even niet schat’ is dat een duidelijke NEE. Dit staat allemaal compleet los van de situatie, de aankleding en de omgeving. Het is schrijnend dat er anno nu nog steeds mannen (en zelfs vrouwen) zijn, die vinden dat als je meegaat naar een hotelkamer, dat je er dan om vraagt. Idem dito met een sterretje als je een decolleté of minirok draagt.
Seksuele Revolutie 2.0
Laten we daarom blij zijn met deze tweede seksuele revolutie. Die nu eens niet de mannen naar de mond en andere lichaamsdelen praat, maar de vrouwen. Geflirt vindt vandaag de dag veelal digitaal plaats. Op datingapps nemen vrouwen momenteel vaker het voortouw dan ze in de ‘fysieke wereld’ zouden doen. En het zijn ook vrouwen die er duidelijk voor uitkomen dat ze op zoek zijn naar seks, niet zo zeer naar een relatie. Ja, dat is even wennen voor de mannen, die daarmee al honderden jaren op voorsprong liggen. Op Tinder zitten vrouwen die voorheen niks zagen in chatboxes en andere smoezelige steegjes in de online wereld. Ze noemen zich Tinderella’s. Ze willen geen prooi zijn, maar jagers. Het genot en de vreugde eerlijker verdeeld.
Etiquete
En gelukkig kunnen die vrouwen dan ook mannen treffen, die de dating-etiquette 2020 echt snappen. Die door hun ouders, zussen en vriendinnen goed bijgespijkerd zijn. Want een wederzijds JA is pas een echte ‘go’ en plezier voor twee. (of meer)
