Ik heb een hekel aan porno. En aan mensen die dat normaliseren. Ik heb ook een hekel aan het woord porno. In de jaren 90 was het een tijdje trending om het te gebruiken voor iets dat onweerstaanbaar is. Zo werden termen als gardenporn, cakeporn etcetera gemeengoed. En als je je kamer een verfbeurt had gegeven heette dat oppimpen. Gelukkig is die taaltrend voorbij gegaan.
Maar vanochtend had ik opeens wel een associatie met dat rotwoord. De afgelopen weken had ik regelmatig een gesprek of een chat met mensen over de vraag waarom toch zoveel westerse vrouwen blind gaan voor de Palestijnse zaak. En vooral hoe ze hamasterroristen tot vrijheidsstrijders omdopen.
Nieuw is dat natuurlijk niet. Iedere linksgeaarde medestudent van me had in de jaren 70 een poster op de kamer hangen van Che Guevara. Dat hij in werkelijkheid een sadistische moordenaar, verkrachter en potentaat was, werd door zijn fans vergoelijkt. Het doel heiligt de middelen, nietwaar? En dan Mao, waarvan het Rode Boekje op universiteiten hier in het westen in diezelfde tijd aanbevolen werd. Hij vermoordde een complete intellectuele elite en alle anderen die hem voor de voeten liepen. Totaal aantal slachtoffers: zeker 50 miljoen. Een bedenkelijke nummer één in de top tien der massamoordenaars.
Het verschil met nu is dat het destijds voornamelijk mannen waren en dat er nu zoveel vrouwen in een omgedraaide realiteit verkeren. De positie van vrouwen is dan ook danig veranderd, gedurende de afgelopen halve eeuw. Meestal werkt dat ten goede uit. Maar nu twijfel ik oprecht. Wat doet westerse vrouwen, waaronder veel feministische en alternatieve types, toch kicken op die haatbaarden van hamas? Ik zie obese, lesbische vrouwen met paars haar (sorry cliché, maar met eigen ogen gezien) en in naveltruitjes in een pro-Palestijns optocht schreeuwen dat Israeli’s de ergste nazi’s ter wereld zijn……
Deze vrouwen zijn intelligent genoeg om te beseffen dat zij bij islamitsiche broederschappen de eersten zijn die een koppie kleiner gemaakt zouden worden. Werkt geweld dan toch erotiserend? Al tijdens het succes van de boekenreeks Vijftig Tinten Grijs (ook wel porno voor vrouwen genoemd) heb ik mezelf suf gepiekerd over het feit waarom ik toch totaal allergisch ben voor de machtscomponent binnen een partnerrelatie. Ergo: ik gruw ervan als mensen dat liefde noemen’.
Blind zijn van liefde bestaat, of beter gezegd: blind van verliefdheid. Een prachtige truc van de natuur om voor nageslacht te zorgen. En dat is wat ik zie bij de westerse vrouwen die op hun tijdlijnen grof antisemitisme spuien en hun lelijkste zelf laten gaan bij andersdenkenden. Omdat ze blind zijn voor de dodelijke en ware bedoelingen van hamas. En zo kom ik op hamasporno uit. Voor sommigen is het (haat dus) onweerstaanbaar lekker.
Ik eindig vandaag met een quote van de door mij bewonderde (nee, niet begeerde) Salman Rushdie in The Guardian: “Als er nu een Palestijnse staat zou komen, zou die geregeerd worden door hamas en zouden we er een Taliban-staat bij hebben. Een satellietstaat van Iran: is dat wat de progressieven van westers links willen creëren?”
Ik concludeer dat vrouwelijke hamasfans bepaald masochistisch zijn.
Illustratie: PickPik
