Jaren geleden kreeg ik van mijn toenmalige buuf in Jeruzalem een mezoeza mee voor mijn huis in Nederland. Ter bescherming. Heel lief. Terug van Schiphol bevestigde ik het Joodse symbool provisorisch op mijn deurpost. Toen mijn vader het weekend daarop langskwam, haalde hij de mezoeza meteen weg. Of ik gek geworden was. Ik vond dat erg overdreven. Toen, ergens in de jaren 90.
Vanuit Pakistan kreeg ik van onze vrouwelijke taxichauffeur (pink cabin) een ‘handje van Fatima’ mee. Om mij te beschermen. Alweer, wat lief! Ik hing het naast mijn bed.
Toen ik langdurig ziek was, namen vrienden en kennissen allerlei symbolen voor mij mee: een crucifix, een boeddhabeeld, een Hindoestaanse rijstgodin, een Lourdesbeeldje, een magen David, een chinees gelukspoppetje en engeltjes. Massa’s engeltjes.
Inmiddels heb ik met een minivitrine uit een erfenis een ‘heilig kastje’ gecreëerd met al die symbolen daarin. Er is niets wat mij stoort of tegen de borst stuit. Het komt allemaal uit goede harten van mensen. Ieder kiest (of wordt geboren) met eigen symboliek.
Vandaag zag ik bij een Facebook-vriendin een filmpje hoe in West-Hollywood een man werd geweigerd bij een koffiehuis, omdat hij een keppel droeg. De eigenaren van het etablissement dachten waarschijnlijk enorm politiek correct te doen, maar dit is dus het tegenovergestelde van wat humaan is.
Stel je voor (ik maakte het tot mijn verbazing ooit mee) dat ik zou weigeren bij het Kruidvat te worden geholpen door een meisje met een hijab. Volgens mij ben je dan ‘van god los’ hoor. Of het omgekeerde: een bevriende gynaecologe werd door de islamitische echtgenoot van een zwangere vrouw eens gedwongen te beloven dat zij de aanstaande bevalling zou doen. En niet één van de mannelijke artsen. “Sorry meneer, zo werken wij in Nederland niet. Daar zijn dienstroosters voor!”
Natuurlijk vind ik dat religie en samenleving losgekoppeld moeten zijn, maar naar mensen toe blijf je ‘zonder aanziens des persoons’. Het is wat anders als iemand zijn complete gezicht bedekt heeft of het bovenlijf ontbloot heeft: daar hebben we regels voor afgesproken in het openbare leven.
Dat geldt eveneens voor creatieve uitingen van landen of religies waar je misschien wat tegen hebt. Het is niet omdat er nu een vreselijke Putin is, dat ik geen Russische kunst mag kijken of dito muziek kan luisteren.
Niemand hoeft overdreven aardig te doen tegen gehoofddoekte vrouwen of mannen met keppels. Maar doe alsjeblieft wel gewoon, neutraal, beleefd, humaan! Ik wil niet terug naar de jaren ’50, waarin katholieken en protestanten verzuilde levens leidden en elkaar vaak niet eens groetten. Mijn ouders hebben na de oorlog hun best gedaan om juist over kerkmuurtjes heen te blijven kijken en hun kinderen ook als zodanig opgevoed.
Een dergelijke attitude kost mij dus geen enkele moeite. Ik hoop dat de dames en heren van het nieuwe kabinet een zelfde houding zullen aannemen. Als er een vrouw met een hijab voor het spreekgestoelte staat, zal ik er met belangstelling naar luisteren. Ik zal niet op haar stemmen, maar dat is wat anders.
In 1955 ging Rosa Parks demonstratief op een gewone plek in een stadsbus zitten, terwijl ze als zwarte vrouw geacht werd om achterin plaats te nemen. Die strijd is nog maar 70 jaar geleden en in Zuid Afrika zelfs nog korter. Het recht van de sterkste, het recht van de witste: dat willen we toch nooit meer.
Tenslotte nog een eigen voorbeeld dan. Grote in het (ge)zicht geplaatste tattoos vind ik afschrikwekkend. Vorige week had ik bij de benzinepomp zomaar een boeiend gesprek met een man wiens handen, armen, nek en deel van het gelaat onder de geïnkte plakaten en de piercings zat. Hij studeert filosofie en het bleek voor mij opnieuw een les om een open dialoog te willen blijven houden.
Het uiteen vallen van de maatschappij in groepjes, troepjes, en coupjes van dit moment baart me zorgen. Racisme bestaat niet, want er is maar één ras van de mens: dat ben ik, dat ben jij en dat is iedereen. Laat ons tolerant zijn tot op het punt dat dit leidt naar intolerantie. Mensen met ideologieën en/of religies die zelf onverdraagzaam of discriminerend zijn, moeten gecorrigeerd worden. Dat vergt een scherp oog en een hand op de grondwet. Eigenlijk hebben we daar een volksvertegenwoordiging voor, maar op dit moment plaats ik bij een aantal van die 150 hele grote vraagtekens. De meneer van Denk stond gisteren alweer te schreeuwen en de Wilders-dames Klever & Faber (‘stem ook eens op een vrouw’) hebben hun bozige hakjes alvast in het zand geplant.
We wensen Dick Schoof veel wijsheid toe met een strenge edoch rechtvaardige werkattitude!
Illustratie Wikimedia Commons
