Ik heb nog nimmer een aflevering gezien van of over de familie Meiland. Dat soort programmas is als consument niet aan mij besteed. Hoogstens zag ik eens wat flarden voorbij komen met “wijnen, wijnen, wijnen” of een anti-cliché van een huishouden waarin een man staat te krijsen en een vrouw die de boel aanpakt. Dat laatste vind ik natuurlijk weer wel geinig.
Nu schijnt Erica Renkema (achternaam moest ik effe googelen) iets naars gezegd te hebben over de Islam. Ze heeft niet de Staphorster gristenen bekritiseerd of de hoofdstedelijke zweefteven: nee, Erica had het lef om het volgende te zeggen.
Gecheckt.
“Ik kan niet tegen een hoofddoek. Echt niet. Die moet er gewoon niet zijn. Er zullen mensen zijn die er wat van vinden en dan kunnen we in discussie gaan.” En ook: “Rot op joh, met je boerka. Ik heb weleens drie van die pinguïns in Noordwijk zien lopen, dat is toch niet normaal?”
Erica is van mijn generatie. We hebben als strijders voor vrouwenrechten flink van ons moeten afbijten. De hoofdbedekking van moslimvrouwen staat wel degelijk voor onzichtbaar zijn voor andere mannen dan je eigen vader en je eigen man. Nederigheid dus. Dat er anno nu islamitische vrouwen zijn die zich niet onderdanig voelen en/of gedragen, lijkt me vooruitgang.
Maar daarmee zijn het symbool en de uitsraling van die hoofddoek (en dan heb ik het nog niet eens over een nikab, chador of boerka) niet ineens verdwenen. Dat over die pinguins zou ik zelf achterwege laten. Maar ook dat is een oude volkse Nederlandse term om, in dit geval, een oude volkse moslimgewoonte te benoemen.
Het is net zoiets als de ‘kopvodden’ waar Geertje Wilders (tuurlijk schaart hij zichzelf in het Meilandkampje) ooit over repte. In Limburg (waar ik geboren ben) noemde men de nonnenkledij alzo. Maar daar moet wel bij gezegd worden dat diezelfde Limbo’s nonnen met zeer veel respect behandel(d)en. Nee ik ga zeker niet op de PVV stemmen, maar we moeten als intelligente wezens e.e.a. wel in historisch perspectief blijven zien. Net zo goed als dat we de hoofdbedekking in de traditie moeten kunnen plaatsen.
Voor mij ligt de grens tussen het je kritisch uitlaten over een religie of levensovertuiging enerzijds en het becommentariëren van een persoon die dit gedachtegoed aanhangt anderzijds. Ik heb tijdens mijn ziekte vaak gehoofddoekt zorgpersoneel aan mijn bed gehad en met hen net zo kunnen lachen en huilen als met christelijke, joodse of atheïstische ‘witte jassen’. Sterker: ik heb er een vriendschap aan overgehouden met een moslima met wie ik heerlijk kan discussiëren en wederzijds leren. Zij vindt bijvoorbeeld niet dat homo’s van een minaret geworpen moeten worden. Haar vader vindt overigens van wel.
Ikzelf kan echt (en al ver voordat corona ons bereikte) fel losgaan op de bevindelijk gereformeerden en hun, in mijn ogen, achterlijke opvattingen rond ‘pro life’ en vaccineren. Maar ik zal het niet in mijn hoofd halen om Martha uit Urk achterlijk te noemen omdat ze dat geloof aanhangt. Dat is een hele dikke grens en dat zou het in onze ontsporende gepolariseerde publieke opinie ook moeten zijn.
Natuurlijk maakt het ook uit wíe het zegt. Als bestsellerauteur Lale Gül deze gevoelige zaken rond islam schrijft of beweert, krijgt zij lof en zelfs boekenprijzen (en terecht vind ik). Maar Erica Meiland-Renkema is een boze, witte heks en moet haar klep houden.
Haar hele gezin, inclusief ex- of echt-genoot en dochters, worden inmiddels geboycot door hun sponsors. Ik kan je vertellen dat kaartenfabriek Hallmark, matrassenmaker Emma en smeerverkoper Nivea geen ene mallemoer geven om de uitspraak van Erica, maar dit alleen maar marketingtechnisch doen om in een politiek correct blaadje te komen bij hun potentiële afnemers.
De kip en het ei zijn in dit geval nu eens wél twee zaken die we moeten onderscheiden. De kip is de gedachte, zo u wilt religie, het ei is het voortvloeisel ervan, namelijk de personen die deze opvattingen onderschrijven. Ik ben hartstikke pro-vaccinatie, omdat ik historisch en wetenschappelijk zie wat het ons gebracht heeft, maar ik weiger om vrienden en bekenden te cancellen omdat zij die prik niet hebben gehaald. Ik kan het me om gezondheidsredenen alleen niet permitteren om met hen aan het kerstdiner, pardon ‘decemberdiner’ te gaan.
Dus stop die cancelcultuur! Ik ga als feministe nog steeds in gesprek met mannen en welke andere genderdiversiteiten dan ook. Zelfs met ‘white male chauvinist pigs’. En met de zelfbenoemde ‘wakkeren’ en ‘wokies’. Ik heb nou eenmaal meer met een bewuste boedhist dan met een kruiperige Gooische matrassenverkoper.
Illustratie: Bol.com
