Inmiddels heb ik alle commentaren, radio- & TV-fragmenten bekeken, betreffende de herrie binnen de PvdD. Zowel intern als daarbuiten. Met name het bokito-optreden van partijbons Niko Koffeman en het interview met het inmiddels opgestapte bestuurslid Marnix van der Werf, leerden me een belangrijke les.
Besturen is vooruitzien. Besturen is ook leidinggeven. En dat is in de politiek niet altijd je gelijk halen, maar wel alle kikkers in de kruiwagen houden. Dat vergt andere leiderschapsskills (ja sorry, zo heet dat) dan fractieleider c.q. lijsttrekker zijn.
Wacht niet
Dus als die meer openbare figuren op een wijze functioneren waarvan het bestuur vindt dat daar op ingegrepen moet worden, moeten ze dat ook echt doen. Als het daarbij voorkomt (zoals voornoemde mannen beweren) dat iemand als Esther Ouwehand hun mailtjes, appjes en/of telefoontjes niet beantwoordt en je je daarover beklaagt, ben je te laat. Je bent pas een goed bestuurder als je dat van kiet af aan niet pikt.
Dan ga je desnoods voor de deur liggen. Dat is niet ver lopen, want de Haagse kamertjes liggen vlakbij elkaar, slechts door systeemwandjes gescheiden. En het Eerste Kamerlid Koffeman heeft zelfs ‘een tweede kamertje‘ op de gang van de Tweede Kamerfractie. Met de vage aanduiding op de deur van ‘adviseur‘.
Sluit ze op
Sterke senior-leidinggevenden (zo heb ik zelf mogen ervaren) roepen bij grote onrust op een bepaald moment iedereen bijeen in een vergaderzaal, met broodjes en koffie en dan zal de verbindende leider zeggen: “Zo, we verlaten deze ruimte niet voordat we alle koppen weer bij elkaar hebben en we weer door één deur kunnen. Elkaar vindend in onze gemeenschappelijke idealen en doelstellingen.“
Oldskool botst met nieuwe aanwas, het is een bekend gegeven. Een jonge regisseur fluit ook zijn topacteurs weleens terug. En vice versa zal de nieuwe garde verrast kunnen worden door oudere inzichten. Samen bouw je aan succes.
Plof
En dus bestaat het niet dat het bestuur van de PvdD op 17 juli jongstleden met trompetgeschal laat weten dat Esther Ouwehand geprolongeerd wordt als lijstaanvoerder en dat er 6 weken later een openbare motie van wantrouwen tegen haar wordt gekatapulteerd. Opnieuw: regeren is vooruitzien. Je ‘belangrijkste gezicht‘ plots besmeuren blijft niet zonder gevolgen. Dat vooruitzien betreft ook het feit dat veel fractiemedewerkers en partijleden van de hoed en de rand willen weten in een dergelijk geschil en geen genoegen zullen nemen met vage termen als ‘integriteitsschending‘ en ‘meerdere meldingen‘.
Slachtoffergedrag
Als Niko Koffeman in een interview bij Nieuwsuur meldt dat hij zich “voor de bus gegooid voelt“ betoont hij daarmee zijn eigen zwakte. De partijbobo presenteert zich als het slachtoffer. Idem dito met een sterretje Marnix van der Werf die zich beklaagt over de massale consternatie, terwijl hij zelf de plug uit de handgranaat getrokken heeft. Westerse mensen doorzien dit anno 2023 door alle nieuwe media stukken sneller dan een kwart eeuw terug.
Dat betekent niet alleen dat het bestuur geen leiderschap betoont, maar tevens weinig van mediagedragingen begrijpt. En in het geval van Niko Koffeman is dat heel ongeloofwaardig. Hij is al 30 jaar getrouwd met een ervaren TV-vrouw en is zelf degene die verkiezingscampagnes (eerst voor de SP, later voor de PvdD) vorm geeft.
Uiteraard zitten er twee kanten aan het verhaal. Niet alles wat de mediagenieke Esther Ouwehand deed was goed en/of slim. Een memo opstellen met een adviseur over hoe je bepaalde bestuursleden zou kunnen lozen is onsmakelijk. Daar tegenover staat dat ik inmiddels vermoed dat mail- & telefoonverkeer van Ouwehand uit wantrouwen reeds gemonitord werd.
Nieuwe mores
De les? #MeToo heeft een hoop bereikt. Maar het louter suggereren van grensoverschrijdend gedrag en/of integriteitsschending, zonder daarbij concreet te zijn, moet strafbaar worden. Een eventuele procedure kan alleen als er een externe vertrouwenspersoon bij wordt betrokken, die de zaak achter gesloten deuren afhandelt of (in geval van echte strafbare feiten) de boel officieel kan overdragen aan het OM.
Een keertje wat minder aardig doen, iets op een te harde toon zeggen, negeren of chagrijnig zijn: dat alles valt niet onder grensoverschrijdend. Want wie zonder deze zonde is, heeft nog nimmer onder zware spanning belangrijk werk hoeven doen. Ik wens de PvdD straks een nieuw aangetreden bestuur toe met diverse, open-minded, idealen-gedreven, maar ook met ervaring en leiderschap uitgeruste personen.
Met dezelfde mensenwensen
Ik las deze week een quote van iemand die zei dat mensen die van dieren houden vanzelfsprekend ook van mensen houden. Dat is pertinent onwaar. Dieren- & milieurechten vormen de speerpunten van de partij, maar mensenrechten behoeven net zoveel aandacht. Een eerlijke organisatie maakt daar een belangrijk deel van uit. Daarmee had de scene van afgelopen week namelijk voorkomen kunnen worden. Nou en nu op naar de 10 zetels!
